AGORA SOÑO COMO OS ANCARES FORON UNHA ILLA
Antía Álvarez García
Era unha noite coma outra calquera, unha desas noites de outono nas que despois de cear apetece quedarse preto do lume a ler un anaco antes de ir a cama. Logo de avanzar 8 páxinas no libro e despedirme dos meus pais decidín deitarme, xa que fora un día longo e esgotador.
Sempre soñaba con percorrer o mundo e non deixar nin un só país onde non puxera os pés, visitar todos os monumentos posibles aprendendo algo novo en cada cidade para contar ó chegar a casa. Esa noite foi distinto. Soñaba que se levantaba un forte vento que movía as nosas casas e os meus queridos montes do seu lugar e os trasladaba a un lugar completamente distinto, a un lugar onde
as árbores e as grandes plantas non tiñan espazo porque só había auga e area. A xente voaba sorprendida xunto coas casas. Era como levantar un cromo da súa casiña no álbum e trasladalo a outra casiña totalmente diferente. Sen estragalo e sen rompelo, todo xunto polo aire.
Cando espertei dinme conta de que non estaba soñando, estabamos a trasladarnos a un lugar rodeado de auga e deixando atrás os nosos montes e o noso verde. Non daba crédito, nin eu nin ninguén, do que estaba pasando. Sen levantarme da cama movíame no espazo. Lembro ós meus pais como berraban dicindo “non lles chega con quitarnos recursos e con discriminarnos que por enriba temos que movernos da nosa aldea”. Moitas veces oín que a pouca xente a ilusiona a idea de vivir nas aldeas ou nunha comarca como é a dos Ancares e que cada vez quedamos menos persoas habitando estes sitios porque a falta de emprego e de establecementos provoca que nos mudemos as cidades. Moita xente prefire vivir alí onde o único que hai é unha contaminación coa que case me choran os ollos e onde non hai nin un só produto natural co que alimentarse. Pero non son quen de entender porque nos tivemos que mover polo aire a un lugar rodeado de auga onde penso que nós, xa que o meu pai vivía da agricultura, non vai ter os recursos suficientes para sobrevivir. Igual queren a nosa aldea para facer unha mina de carbón e sacar pedras ou os montes para plantar eucaliptos e construír edificios máis interesantes cás nosas vivendas.
Tras ese cambio tremendo que nos desorientou totalmente e unha vez asentados nun lugar completamente diferente e cunha natureza e un ecosistema que nin por asomo se parecían ó que nos habitamos durante toda a nosa vida, pensamos que era necesario saber que íamos facer agora aquí. Meu pai dixo que trataría de buscar algún traballo como guía turístico ou algo semellante para prestar axuda ás persoas que visitan a illa por motivos de traballo ou coa idea de coñecer as especies de plantas e animais que habitan este lugar.
Nunca fun de contos de princesas ou súper heroes. Antes de durmir miña nai cóntame moitas historias de lugares e de como se vive neles. Lembro ter escoitado que as illas son uns lugares dos que ninguén se acorda máis que para visitar co obxectivo de facer fotografías ou explorar. Non hai escolas nin hospitais. A mamá non está contenta porque precisa acudir a eles cada pouco tempo para que esa enfermidade que ten non acabe coa súa vida. Descoñezo de que enfermidade se trata, xa que supostamente é o mellor para min e todo vai estar ben. Iso me di meu pai todos os días.
Fago un grande esforzo para adaptarme a unha vida rodeada de auga e todo o relacionado con ela, onde só vexo un horizonte azul, botándolle moita imaxinación e onde o único que escoito é o ruído do mar, máis forte cando o vento provoca que as ondas cheguen case ata a fiestra do meu cuarto onde eu paso os días pensando en que pasar o tempo.
Unha das cousas que me preocupa agora mesmo neste novo lugar é facer amigos. Boto en falta os meus de verdade, incluso os da cidade que me preguntaban seguido como me podía gustar tanto, como eles dicían, “el bosque”. Eu sempre utilicei a palabra monte, non porque soe mellor e sexa máis bonita, se non porque define perfectamente ese conxunto de árbores e animais dos que eu vivía namorada e non me cansaba de visitar.
Sempre recordo a frase que miña avoa me dicía practicamente todos os días, “todo é acostumarse” pero eu non acabo de encaixar aquí. Estaba acostumada a ir a escola, coidar a miña nai e axudarlle a meu pai coas súas tarefas. O único que podo facer aquí é ler libros e máis libros, os que por sorte voaron comigo. O cambio non influíu moito na miña nai, xa que a pobre ten que estar todo o día dentro da casa ou na cama, por causa desa enfermidade que non acabo de coñecer.
Igual que antes soñaba con recorrer o mundo e vivir novas experiencias, agora soño con volver a miña comarca. Gustaríame volver a ver as árbores que me viron medrar e os animaliños que escoitaba cantar ao pasear despois de facer as tarefas da escola.
No momento no que espertei esa noite e vin que o que soñaba era realidade, sabía que a idea de abandonar o lugar onde nacín non me ía ilusionar en absoluto todo o contrario.
Non é que non me guste a auga, pero gustábame máis a das fontes e a dos regatos que saían da nada no medio dos prados ou dos camiños. Tampouco me desgusta o clima que temos aquí, pero sigo a preferir as xeadas pola mañá cedo e ese aire suave do escurecer.
Gústame sentir silencio, paz e tranquilidade pero por nada cambio o son do cuco ou da curuxa polas noites. Boto en falta os montes que tanta vida me daban e onde tan a gusto me sentía. Máis que unha natureza incomparable que me facía sentir libre, para min era un lugar onde os soños se podían facer realidade e onde estaba a salvo de calquera perigo por moito que me gustase a idea de viaxar. Eses montes e esa comarca eran o meu fogar e sempre quererei volver a eles.
Antía Álvarez García
Era unha noite coma outra calquera, unha desas noites de outono nas que despois de cear apetece quedarse preto do lume a ler un anaco antes de ir a cama. Logo de avanzar 8 páxinas no libro e despedirme dos meus pais decidín deitarme, xa que fora un día longo e esgotador.
Sempre soñaba con percorrer o mundo e non deixar nin un só país onde non puxera os pés, visitar todos os monumentos posibles aprendendo algo novo en cada cidade para contar ó chegar a casa. Esa noite foi distinto. Soñaba que se levantaba un forte vento que movía as nosas casas e os meus queridos montes do seu lugar e os trasladaba a un lugar completamente distinto, a un lugar onde
as árbores e as grandes plantas non tiñan espazo porque só había auga e area. A xente voaba sorprendida xunto coas casas. Era como levantar un cromo da súa casiña no álbum e trasladalo a outra casiña totalmente diferente. Sen estragalo e sen rompelo, todo xunto polo aire.
Cando espertei dinme conta de que non estaba soñando, estabamos a trasladarnos a un lugar rodeado de auga e deixando atrás os nosos montes e o noso verde. Non daba crédito, nin eu nin ninguén, do que estaba pasando. Sen levantarme da cama movíame no espazo. Lembro ós meus pais como berraban dicindo “non lles chega con quitarnos recursos e con discriminarnos que por enriba temos que movernos da nosa aldea”. Moitas veces oín que a pouca xente a ilusiona a idea de vivir nas aldeas ou nunha comarca como é a dos Ancares e que cada vez quedamos menos persoas habitando estes sitios porque a falta de emprego e de establecementos provoca que nos mudemos as cidades. Moita xente prefire vivir alí onde o único que hai é unha contaminación coa que case me choran os ollos e onde non hai nin un só produto natural co que alimentarse. Pero non son quen de entender porque nos tivemos que mover polo aire a un lugar rodeado de auga onde penso que nós, xa que o meu pai vivía da agricultura, non vai ter os recursos suficientes para sobrevivir. Igual queren a nosa aldea para facer unha mina de carbón e sacar pedras ou os montes para plantar eucaliptos e construír edificios máis interesantes cás nosas vivendas.
Tras ese cambio tremendo que nos desorientou totalmente e unha vez asentados nun lugar completamente diferente e cunha natureza e un ecosistema que nin por asomo se parecían ó que nos habitamos durante toda a nosa vida, pensamos que era necesario saber que íamos facer agora aquí. Meu pai dixo que trataría de buscar algún traballo como guía turístico ou algo semellante para prestar axuda ás persoas que visitan a illa por motivos de traballo ou coa idea de coñecer as especies de plantas e animais que habitan este lugar.
Nunca fun de contos de princesas ou súper heroes. Antes de durmir miña nai cóntame moitas historias de lugares e de como se vive neles. Lembro ter escoitado que as illas son uns lugares dos que ninguén se acorda máis que para visitar co obxectivo de facer fotografías ou explorar. Non hai escolas nin hospitais. A mamá non está contenta porque precisa acudir a eles cada pouco tempo para que esa enfermidade que ten non acabe coa súa vida. Descoñezo de que enfermidade se trata, xa que supostamente é o mellor para min e todo vai estar ben. Iso me di meu pai todos os días.
Fago un grande esforzo para adaptarme a unha vida rodeada de auga e todo o relacionado con ela, onde só vexo un horizonte azul, botándolle moita imaxinación e onde o único que escoito é o ruído do mar, máis forte cando o vento provoca que as ondas cheguen case ata a fiestra do meu cuarto onde eu paso os días pensando en que pasar o tempo.
Unha das cousas que me preocupa agora mesmo neste novo lugar é facer amigos. Boto en falta os meus de verdade, incluso os da cidade que me preguntaban seguido como me podía gustar tanto, como eles dicían, “el bosque”. Eu sempre utilicei a palabra monte, non porque soe mellor e sexa máis bonita, se non porque define perfectamente ese conxunto de árbores e animais dos que eu vivía namorada e non me cansaba de visitar.
Sempre recordo a frase que miña avoa me dicía practicamente todos os días, “todo é acostumarse” pero eu non acabo de encaixar aquí. Estaba acostumada a ir a escola, coidar a miña nai e axudarlle a meu pai coas súas tarefas. O único que podo facer aquí é ler libros e máis libros, os que por sorte voaron comigo. O cambio non influíu moito na miña nai, xa que a pobre ten que estar todo o día dentro da casa ou na cama, por causa desa enfermidade que non acabo de coñecer.
Igual que antes soñaba con recorrer o mundo e vivir novas experiencias, agora soño con volver a miña comarca. Gustaríame volver a ver as árbores que me viron medrar e os animaliños que escoitaba cantar ao pasear despois de facer as tarefas da escola.
No momento no que espertei esa noite e vin que o que soñaba era realidade, sabía que a idea de abandonar o lugar onde nacín non me ía ilusionar en absoluto todo o contrario.
Non é que non me guste a auga, pero gustábame máis a das fontes e a dos regatos que saían da nada no medio dos prados ou dos camiños. Tampouco me desgusta o clima que temos aquí, pero sigo a preferir as xeadas pola mañá cedo e ese aire suave do escurecer.
Gústame sentir silencio, paz e tranquilidade pero por nada cambio o son do cuco ou da curuxa polas noites. Boto en falta os montes que tanta vida me daban e onde tan a gusto me sentía. Máis que unha natureza incomparable que me facía sentir libre, para min era un lugar onde os soños se podían facer realidade e onde estaba a salvo de calquera perigo por moito que me gustase a idea de viaxar. Eses montes e esa comarca eran o meu fogar e sempre quererei volver a eles.
RSS Feed